"Tabliczka Quija" - prezent sylwestrowy od Smooth

 "Tabliczka Quija"

Uwaga: akcja tego dodatku jest jak najbardziej związana ze Strangetown, lecz ma miejsce pięć lat po aktualnych wydarzeniach (Ophelia, Ripp i Johnny mają 22 lata itd.)

- Bonn, chodź już! - zawołała K.T, spoglądając wyczekująco na swoją niesamowitą przyjaciółkę. Ta z ociąganiem ruszyła w kierunku drzwi.

- A muszę? - jęknęła Bonnie, nerwowo pociągając za czarne kosmyki. - mam złe przeczucia.

- Ty zawsze masz złe przeczucia, Bonn. A jakoś nigdy nic się nie dzieje.- nie była to całkiem prawda. Odkąd u Bonnie pojawiły się jej moce parapsychiczne - czyli kiedy miały po dwanaście lat - tylko raz stało się coś złego. Przyciągnęły przez przypadek coś dziwnego, co chciało je zaatakować, prawie rok temu. Na szczęście czarnowłosa poradziła sobie ze stworem.

- Ale teraz to co innego. Naprawdę się boję. Tak jak wtedy, kiedy przylazł do nas ten... potwór. Pomyliłyśmy zioła, pamiętasz? - zapytała Bonnie, niespokojnie wodząc spojrzeniem po pokoju. K.T zawsze zazdrościła swojej koleżance urody. Bonnie miała lśniące czarne włosy, które krótko obcinała, zielone i błyszczące oczy i trójkątną twarz z alabastrową cerą bez skazy. K.T była klasyczną blondynką. Różniły się bardzo. Nie wpływało to jednak na ich przyjaźń.

- Bonnie Ellen! Jak śmiesz twierdzić, że sobie nie poradzisz z tabliczką Quija? - zapytała K.T w udawanym uniesieniu.

- Nie nazywaj mnie tak. Wiesz, że tego nienawidzę. - jęknęła Bonnie. - I przecież nie mówiłam, że sobie nie dam rady.

- No właśnie, Bonn! Wiesz, że ci się uda. Nie masz powodu by nie próbować! - tryumfowała K.T. Bonnie westchnęła ciężko. Została zapędzona w kozi róg.

- W sumie... to dużo osób używa Quija do porozumiewania się ze zmarłymi... pewnie nic się nie stanie, jeśli przywołamy odpowiedniego ducha. - powiedziała powoli i wyszła na dwór. - Właściwie gdzie my idziemy?

- Muszę odebrać tabliczkę z poczty, potem pójdziemy na cmentarz, bo Ted zajął dom. - odparła beztrosko K.T. - Jest u nas Kristien.

- Wzięłaś to z internetu?! - Bonnie załamała ręce. Cmentarz to też niezbyt miłe miejsce, zwłaszcza, że omal tam nie zginęły. - To może być przeklęte, jak tamten amulet!

- Spokojnie, Bonn. Od sprawdzonego sprzedawcy. Stamtąd bierzesz wino liturgiczne. - wyjaśniła prędko K.T. - co cię martwi, B.?

- Cmentarz. Boję się, że przywołamy innego ducha, niż nam chodziło. - wyznała w końcu Bonnie. K.T przyjrzała jej się nagle poważniejąc.

- Spokojnie - powtórzyła. - Od trzech lat chadzamy na cmentarz, żebyś mogła użyć swoich mocy. Za pierwszym razem prawie się posikałaś ze strachu - zauważyła żartobliwie K.T. Sama zainteresowana spojrzała na nią z udawanym wyrzutem.

- Miałam wtedy dwanaście lat! - wykrzyknęła oburzona Bonnie.

- Teraz mamy po piętnaście, a ty nadal zachowujesz się, jakbyś potrzebowała pieluch! - dopiekła jej blondynka.

- Och, zamknij się! Jesteśmy prawie przy poczcie. Idź po tę tabliczkę! - ponagliła Bonnie.

- Dobrze, zrzędo! - zawołała K.T i uchyliła się szybko przed kuksańcem od przyjaciółki.

- Ja ci dam zrzędę, stara panno z kotem! - wrzasnęła za nią Bonnie, ale blondynka zniknęła już w budynku z czerwonej cegły. Na szczęście mgła się nie pojawiła, ale zrobiło się zimno. Czekając na koleżankę dziewczyna mocno zmarzła.

- Mam to! - oznajmiła K.T unosząc dłonie w geście zwycięstwa. Coś grzechotało w torbie blondynki.

- To chodźmy, chcę mieć to już za sobą. - westchnęła Bonnie i ruszyły w kierunku cmentarza.

- Czytałam wcześniej o tym, ale chyba będzie tu instrukcja? Nie wiem jak dokładnie to działa. - powiedziała niepewnie K.T. Bonnie wywróciła oczami.

- Ty jak zwykle nieprzygotowana... No to mamy szczęście, że ja wiem o tym całkiem sporo. - uspokoiła blondynkę.

- Więc... jesteśmy! - K.T podeszła do pordzewiałego ogrodzenia na cmentarzu. - Podsadź mnie, sama nie wejdę.

- Przytyło się trochę, Kat? - skomentowała złośliwie Bonnie. Po chwili K.T schodziła z ogrodzenia po drugiej stronie.

- Dzięki. A teraz ty. I ja nie przytyłam! No, może trochę... - odparła blondynka, otrzepując się z kurzu i błota z ogrodzenia. Bonnie w tym czasie przeszła nad ogrodzeniem i zeskoczyła po drugiej stronie.

- Kogo przywołujemy? - zapytała znienacka K.T, poprawiając torbę na ramieniu. Nastolatki kierowały się do małego zagajnika za rzędami grobów. Ich cienie drgały, walcząc z księżycową poświatą. Niedawno zrobiło się ciemno - kiedy wyruszały słońce dopiero zaczęło zachodzić. Gwiazdy znikły, ukryte pod wszechobecnymi spalinami i kurzem.

- Ja...- Bonnie nagle zaschło w gardle. Zastanawiała się nad tym przez całą drogę, i wiedziała. Ale czy to byłoby bezpieczne? - Chciałabym wezwać Laurel Emory.

- Od tych Emorych? Siostrę Emily? - dopytywała się K.T.

- Tak. - odparła cicho czarnowłosa. Przypominała teraz Lady Ravendancer, z tą swoją czernią i bladością. Tylko oczy miała inne, zielone, a nie fioletowe. Teraz tak ciemne, że niemal czarne.

- Okay, rozstawmy to. - zarządziła blondynka, wyjmując tablicę z torby. Dzięki wskazówkom z instrukcji szybko wszystko znalazło się na swoim miejscu. Dalej musiały radzić sobie same.

- Połóż palec na wskaźniku, nic innego nie musisz robić, Kat. Lepiej ja będę mówić, duchy mnie znają. - zadecydowała Bonnie, kładąc palec na wskaźniku. Od trzech lat w końcu miewała wizje przyszłości i porozumiewała się ze zmarłymi. Raz nawet zobaczyła przeszłość Emily Emory. To chyba oznacza, że jest rozpoznawalna w zaświatach?

- Przyjdź do nas, duchu Laurel Emory. Wzywamy cię w pokojowych zamiarach. Jeśli tu jesteś, przesuń wskaźnik na "Tak". - poprosiła Bonnie. Po chwili coś poruszyło się pod ich palcami i przesunęło drewnianą kostkę na tak. K.T pisnęła zaskoczona i chciała cofnąć rękę, ale szatynka powstrzymała ją. - Nie, Kat. Nie możesz tego teraz puścić. Zadaj jakieś pytanie, którego odpowiedź znasz tylko ty.

- Dobrze... Laurel, ile razy w życiu spotkałam Mrocznego Kosiarza? - zapytała K.T. Dreszcz przebiegł jej po plecach, kiedy wskazówka przesunęła się na "3". Bonnie spojrzała pytająco.

- Prawda - wyszeptała K.T. Zrobiło się straszliwie zimno, więc z ust dziewczyny wydobył się obłok pary.

- Po kim odziedziczyłam moje zdolności, przez czyją krew? - powiedziała Bonnie. Mimo że drżała na całym ciele, jej głos brzmiał stanowczo.

"Pochodzisz z krwi Lady Ravendancer, przodkini Bayclaira Treasure. Jedyna odziedziczyłaś jej talenty."

- Prawda - szepnęła Bonnie - A teraz... Laurel, mogę tak się do ciebie zwracać?

"Tak."

- Więc powiedz nam, kto...- Bonnie znów zaschło w gardle, zawahała się - kto cię zabił?

Przez chwilę wskaźnik milczał. Nagle ożył. "Ona. Czerwonowłosa. Straszna. Klątwa. Krew. Krew. Krew."

- Jaka klątwa? - ponagliła ją Bonnie, otulając się polarem.

"Klątwa krwi. Krew. Morderstwo. Nie ci. Krew. Niewinna. Oni. Zemsta. Pogruchocze kości, zatrzyma serca, zero litości, w chwili odejścia"

- Mój boże. To ta klątwa? - jęknęła K.T. Laurel odpowiedziała: "Nie. Nie całkiem."

- Czy ta klątwa cię zabiła? - kontynuowała Bonnie stanowczo.

"Nie. Ona. Czerwonowłosa mnie zabiła. Nożem, ale bez krwi."

- Czemu? - padło pytanie. Bonnie wpadła w trans. Widziała poświatę, unoszącą się nad tablicą. Poświata obejmowała wskaźnik i poruszała go.

"Bo oni zrobili błąd. Krew. Morderstwo. Niewinni, nie ci."

- Jacy oni? - przynagliła ducha Bonnie. K.T wpatrywała się w tablicę szeroko otwartymi oczami.

"Nie wiecie? Moi rodzice."

Bonnie zachwiała się na swoim miejscu.

"Żegnajcie"

- Żegnaj, duchu Laurel Emory. Spoczywaj w pokoju. - wyszeptała czarnowłosa i puściła tablicę. Poświata zniknęła, mróz i ciemności też. Zastąpiły je ciepło i wszechobecna szarość.

- Już świta, Bonn! Musimy iść! - spanikowała K.T.

- Dobrze, ale muszę zrobić jeszcze jedną rzecz. - westchnęła Bonnie i wyszła z zagajnika. Prędko odnalazła grobowiec Emorych. Szary kamień i niemal niewidoczne nazwiska. Szatynka przetarła płytę nagrobną mokrą szmatką i postawiła na niej świecę. Po chwili podpaliła knot.

- Żegnaj, duchu Laurel Emory. Spoczywaj w pokoju. - zakończyła Bonnie i pobiegła z powrotem do przyjaciółki. Ta spojrzała na nią pytająco.

- Teraz możemy iść, Kat.